παλιμβουλία

Το τάζω χρόνο και καιρό

να βάλω μαύρο ράσο

μαύρο μονόκερο σταυρό

στα στήθη να κρεμάσω.

Ν’ αφήσω μάνα κι αδερφή

στα ξένα να μισέψω

και στ’ Αγιονόρους την κορφή

να πάγω ν’ ασκητέψω.

Να ζω μ’ αγία προσευχή

απ’ το πουρνό ως το βράδυ

για να γλιτώσω τη φτωχή

ψυχή μ’ από τον Άδη.

Και μόλις κάμω τη βουλή

την παίρν’ ανεμοβρόχι∙

και συλλογιούμαι το φιλί

θυμούμ’ αυτήν που το ‘χει.

Κι αν είν’ το σπίτι μακριά

κι η ώρα περασμένη

εγώ ‘χω πόδια λαφριά

κι εκείνη με προσμένει.

Γλυκά γλυκά τηνέ φιλώ

γλυκά τηνέ χαϊδεύω. –

Σύρε, ψυχή μου, στο καλό

κι εγώ δεν ασκητεύω!

Γεώργιος Βιζυηνός  (1849-1896)